HER NEFESTE DÜŞ SOLUMANIN SONU

Sanki sözleşmişçesine birbiri ardına yıkılan düşlerimin altında eziliyorum… Gitgide nefesim daralıyor. Gözyaşlarım sağanağa tutulmuş bir şekilde akıyor gözlerimden. Dudaklarım, çehrem tebessümün varlığını unutmuş vaziyette kederle kaplı. Sanki geçen her saniyede yüreğimin derinliklerinden bir parça kopup gidiyor. Ondandır ki yüreğimdeki sızının şiddeti gittikçe artıyor, sarıyor tüm bedenimi. Beni ezen hastalığımı büyütürken umursamadığım saniyeler geçtikçe, geleceğe dair umutlarım, heveslerim, içimde büyüttüğüm hislerim birer birer yok oluyor. Vakit geçtikçe siyahın dibine, gecenin zifirisine açılıyor gözlerim. Eziyor beni farkında olmadan kurduğum, sayısı ömrümdeki günlerin  kaç katına denk geldiğini bilmediğim düşlerim. Aldığım her nefeste, gördüğüm her gözde, işittiğim her sözde, yüreğimle sarıp sarmaladığım her histe, karanlığın göğü sardığı her gecede, düş kurmuşum meğerse.

O kadar çok ki düşlerim ve bir o kadar acımasız ki yaşamım, düşlediklerimin hiçbiri vuku bulmamış bana bir asır gibi gelen şu ömrümde. Hiçbir göz görmemiş beni, hiçbir söz dile getirmemiş çaresizliğimi, hiçbir yürek duymamış hislerimi, hiçbir gece sarmamış benliğimi, aldığım hiçbir nefes teneffüs etmemiş ciğerlerime. Meğer ben her seferinde nefes diye hayat bulmamış hayallerimi solumuşum. Ve işte… Ezilirken tüm bu kırıklıkların, yaşanmamışlıkların, hissedilemeyenlerin, kayboluşların altında; veda ederken göğe, yine kendimi tutamıyorum. O son nefeste ömrüm boyunca yaptığımı yapıyor, son düşümü soluyorum. Son umudumu, hayattan son isteğimi soluyorum. Beni bu dipten bu zifiri karanlıktan bu cehennem çukurundan kurtaracak bir el istiyorum. Bir umut, bir el… Ben soluyorum havayı, çekiyorum kalbimin kıyısında kalmış tüm hislerimle…

Peki ne olacak? Gerçekleşecek mi son isteğim? Çürümüş kalbimde yeşerecek mi son umudum? En önemlisi o son nefes girecek mi ciğerlerime?

Nefesimin ciğerime nüfuz edip etmediğini gözlerim gösterecek. Eğer dinerse sağanağı, aniden çiseleyip ıslatmazsa yastığımı nüfuz etmiş demektir. Aksi halde hayat beni, düşlerimi yenmiş; gün ışığımı zifiri karanlığa, tebessümümü gözyaşlarıma, yüreğimi hiç dinmeyen sızılara hapsetmiş; yani beni, düşten düşe kanat çırpan bu düş kuşunu sonsuz acı diyarına sürgün etmiş demektir.

…