Cerebral Palsy ile yaşamak uzun soluklu bir mücadeledir. Bebeklik ve çocukluk çağında(1-7 yaş) bakım ve hareket kısıtlılığı çok zorlayıcı olmuyor. 10-18 yaş arası kemik gelişim dönemi olduğu için de hareket kısıtlılığınızı anlayamıyorsunuz. Hareket kısıtlılığı, ortalama 21 yaşında kendini gösterip gittikçe de artarak devam eden bir süreç.
CP’li her bireyin yaşantısı ve tedavi yöntemi kendine özgüdür ve bireyler arası durum karşılaştırmak söz konusu bile olamaz. Çünkü her CP’li bireyin beklentileri ve savaşları ayrıdır. Her CP’li birey, bambaşka bir hedeftedir. Durumuna, potansiyeline göre değişkenlik gösterecektir. Herkesin durumu kendisine has.
Bu yazılar tahmin edeceğiniz üzere kendimle bağlantılı. Ben 14 yaşında yürüteç ile ilerlemeye başladım. 16 yaşında gelişimsel kalça çıkığı tanısı aldım ve kalçayı rahatlatmak adına opere edildim. Lâkin 16 yaş çıkıklık operasyonu için geç kalınan bir yaş olduğundan pek tercih edilen bir hasta konumunda olamadım. Yaşım büyüdükçe de ağrılarım benimle büyümeye devam etti. Tabi bu süre zarfında diğer ortopedik sorunlar da eşlik ediyor. Aşil tendon ve patella gibi sorunlarla uğraştım.
CP’li birey olarak her yaşın ayrı sorunlar getireceğini bilsem de hiçbir zaman hedefi olmayan birey olmadım ve olamam.
Şu anki durumuma bakıldığında kalça eklemlerimdeki hareket kapasitesi yok denecek kadar az. Bu sebeple vücutta mevcut olan ağırlığı taşıyabilmek için omurgam zorlanıyor. Kendisini kalçaya adapte ederek ona göre postür belirlediği için bel fıtığı ya da skolyoz gibi omurga hasarları kaçınılmaz oluyor. Hatta bel omurlarında dizilim hasarı arttıkça yürüme zorluğu da arttığından kaçınılmaz bir kısır döngüde buluyorsunuz kendinizi. Örnek verecek olursam 3 yıl önceki ayakta durma sürem ve adımlama mesafem şu anki durumumla kıyas dahi edilemez.
Benim tek amacım yürüteçle yürüdüğüm mesafemi ve ayakta kalma süremi arttırabilmek. Yani hareket kısıtlılığımı en aza indirmek. CP ile ancak böyle bir orta noktada buluşabileceğimi bildiğimden sadece olduğum yürüteç seviyesini korumak istiyorum. Bunun için elimden geleni yaparken de yoluma ışık tutacak yol arkadaşlarım olan fizyoterapistlerimin desteklemeye devam edeceğini biliyor ve bununla birlikte beni destekleyecek ortopedistlerimize ihtiyaç duyuyorum…
Unutmayın, hareket kısıtlılığı kader değildir!
